Of het nu binnen of buiten is, op de koude vloer, een kleed of gewoon op de stoep, mijn kinderen dweilen graag op de grond. Een vreemd fenomeen, want zelf voel ik de behoefte niet echt om languit over de grond te krioelen als… ja, als wat eigenlijk? En als ze nou een peuter-woede-aanval zouden hebben, dan zou ik het nog wel begrijpen. Welke peuter ligt er immers niet af en toe op de grond te proberen zijn of haar zin te krijgen?
Uiteraard ben ik op onderzoek uit gegaan, maar dan kom ik vooral artikelen tegen die het gedrag van jongere kinderen uitleggen. Jongere kinderen die een woede aanval hebben, bedoel ik dan. Mijn kinderen zijn rustig, relaxed en gaan dan liggen op de grond. Ze rollen af en toe, kruipen of tijgeren wat en gaan dan weer verder waar ze mee bezig zijn.
Het ziet er ook best wel relaxed uit eigenlijk. En dat is ook wat ik als antwoord krijg als ik vraag wat ze aan het doen zijn: “even liggen”. Dus waarschijnlijk dient dit allemaal ter ontspanning.
Misschien zou ik er dan toch maar gewoon een voorbeeld aan moeten nemen. Even lekker dweilen af en toe. Zonder de ‘schoonmaak’-gedachte. Even liggen, zonder doel of moeten. Goh, als ik het zo schrijf wordt het met de minuut aantrekkelijker.
Mocht je me zoeken vanmiddag…