“Wat willen jullie drinken?”
Het is 10 uur. Tijd om even pauze te houden en de filmpjes van de juffen van school te bekijken. Iedere dag sturen de juffen een filmpje naar de kinderen van de klas om hun gezicht te laten zien en een verhaal te vertellen of een opdracht te geven. En de kinderen kijken ademloos. Ze zijn zo blij om hun juf te zien en horen, ze luisteren stil naar alles wat de juffen zeggen.
En het is niet altijd even goed te horen en de juffen zeggen ook dat ‘ze maar wat proberen’, maar de kinderen vinden het FAN-TAS-TISCH. Ik kan ze niet blijer maken dan even een kwartier filmpjes kijken iedere dag. En ze kunnen mij niet blijer maken met mijn eerste kop hete koffie die ik in dat kwartier dankbaar naar binnen mag slobberen. De vorige twee versies van die kop koffie waren namelijk koud toen ik daar aan kon beginnen eerder op de dag, tijdens de ‘les’.
En wat ben ik dan blij dat mijn kinderen juffen hebben die iedere dag de moeite nemen om wat te knutselen. Dat ze de spulletjes op orde hebben, die wij dan vervolgens te laat op komen halen: “Sorry, we hadden de mail niet gelezen”.
“Oeps, het was vandaag he, bedankt voor het belletje!”, terwijl je ondertussen twee kinderen met je voeten uit elkaar probeert te houden, omdat ze elkaars bloed willen drinken.
En ze nemen het ons niet kwalijk. Dat doe ik ook niet als juf.
Ze moeten misschien zelfs stiekem lachen als wij met iets verwilderde blik in de ogen de school binnen komen –netjes 1,5m. afstand houden- en de spullen met een kort ‘dank je’ onder de arm mee terug nemen. Dat zou ik ook doen als juf.
Juffen (en meesters natuurlijk), jullie zijn helden.
En dat zeg ik als ouder. Niet als juf.