“Mag ik iets lekkers?”
“We gaan zo eten”
“Maar ik heb trek”
“Dan neem je een appel”
“Geen zin in”
“Een rijstwafel”
….
Herkenbaar?
Ik ben een geduldig mens. Echt. Zeker met kinderen. Bij volwassenen wellicht iets minder, maar ook dan kan ik best geduldig zijn. Er is echter één ding wat mij mateloos kan irriteren: het gezeur om eten voor het eten! Uiteraard niet handig om op internet te zetten, maar heel waarschijnlijk ben ik hier niet de enige in. Gedeelde smart is halve smart zeggen ze altijd, dus ‘hop’ daar gaat’ie.
Waarom irriteer ik mij mateloos aan gezeur om eten voor het eten? Ik zal het jullie haarfijn uitleggen.
Allereerst ben ik aanwezig in de keuken. Iedereen kan zien dat ik bijvoorbeeld uitjes aan het hakken ben, iets met pannen doe, dingen uit de koelkast pak, mijn handen brand aan diezelfde hete pannen. Afijn, zolang je een beetje je ogen en oren hebt zou je de puzzelstukjes in elkaar kunnen passen en uit kunnen vinden dat ik aan het KOKEN ben. Jawel. Binnen gemiddeld een half uur staat er een voedzame maaltijd op tafel. En als je dat ziet… En weet…
Ten tweede eten wij altijd rond kwart voor zes. Het komt zelden voor dat het later wordt dan zes uur. Maar stel: het wordt zes uur. Dat is dan een kwartier later dan dat je ‘normaal’ zou eten. Een kwartier. Serieus!
De derde reden is een simpele. Het is nooit goed. Wat je ook voorstelt. Zeuren om eten voor het eten komt voort uit vermoeidheid en trek. Een soort eet-verveling. En net als bij de reguliere verveling lijken kinderen nooit te weten wat ze dan wel zouden willen eten. Ja, snoep, koek en chips gaat er altijd in. Net voor het eten echter niet (regel van het huis). Maarja, wat dan. Wat is de perfecte vervanging voor een winegum? Kennelijk geen appels, rijstwafels, rozijntjes, droge crackers, dadels, sinaasappels, druiven of komkommers. Zelfs het ‘verveelde toontje’ is regelmatig duidelijk hoorbaar ‘Nehhh. Geen zin in.’
Maargoed. Sta je daar dus: je in het zweet te werken voor een prachtige maaltijd met achter je rug een stel eet-verveelden. Het haalt altijd het bloed onder mijn nagels vandaan. Dus blijf ik stug naar het aanrecht turen. Herhaal ik de voedzame producten die optioneel zouden zijn wanneer de ‘honger’ niet meer houdbaar zou zijn. Doe een aantal keer alsof ik te druk ben om te reageren. Ik zucht een paar keer diep.
En dan is het eten echt wel klaar.
En het gezeur ook.
Gelukkig.