Onze oudste is dit jaar begonnen in groep vier. Zijn kleuterjaren waren af en toe frustrerend, groep drie zagen wij hem steeds meer ontspannen. Begin dit jaar is er rust over hem gekomen. Na de initiële vermoeidheid van ‘de eerste weken’ en nu de roerige tijden in de groepsvorming zoals bij iedere klas zien wij een stevige jongen opstaan, die weet wat hij wil.
Het is een enorme verandering met het wat onzekere, terug getrokken kind wat wij voorheen zagen. En een hele geruststelling dat na een roerige periode er nu misschien rust daagt. Niet perse voor ons, maar vooral voor hem.
De verantwoordelijkheid die wij hem al jaren geven is steeds belangrijker geworden. Het ‘zelf doen’ wat na de peutertijd wat verdwenen leek is drie keer zo hard terug. En hij kan de verantwoordelijkheid, na enige afweging of het ook daadwerkelijk kàn, ook echt aan!
Naast dat hij zich al groot voelt door nu in groep 4 te zitten dragen de ’taken’ die hij doet er zeker aan bij dat hij zich ook thuis gehoord voelt en een plek heeft. Na een gesprek over welke taken hij voor zichzelf ziet kwamen we erop dat hij iedere avond best de tafel wil dekken. Maar nu we dat afgesproken hebben helpt hij spontaan met ramen zemen, zusje aankleden, tas van broer inpakken, deuren achter zich dicht doen en nog wel wat dingen waar we eerder tien keer achter aan moesten hollen.
Herkenbaar of juist niet? Een fase? Hopelijk niet!
Op de begane grond is alles piekfijn in orde en helpt hij heel goed. Op de zolderverdieping is er echter een kamerdeur die door de bergen lego, kleding en ander speelgoed niet meer open gaat af en toe… jullie raden nooit van wie die kamer is 😉