Vroeger kon ik dat ook doen: mijn handen over mijn oren of mijn wijsvingers erin en dan heel hard zingen, zodat je niks anders hoort dan je eigen gezang.
Op facebook ben ik flink actief. Ook voor Gezin en Ik. Ik heb mij altijd vermaakt met de posts en post zelf ook vrolijk mee. Toch krijg ik elke keer het bovenstaande gevoel terug. Een gevoel dat ik liever niet heb. Zeker niet, omdat ik mij soms ook angstig voel (‘zou het allemaal wel weer normaal worden?’), omdat ik het liefste ook gewoon weer af en toe volledig op mijn werk zou willen concentreren.
Facebook fungeerde vaak als een soort afleiding, een medium waar ik leuke, vrolijke ideeën opdeed om thuis of op werk mee aan de slag te gaan. Dat doet het nog steeds wel, maarrrr….
Lezen doe ik niet meer.
Ik kijk alleen nog plaatjes die mij amusant lijken en daar laat ik het bij. Dat scheelt een hoop gedoe en vooral ook voor mijn gezin: gezang met vingers in de oren.
Dus mocht ik niet heel actief meer reageren op verhalen. Plaats een grappige foto. Dan krijg je vast een duimpje.