‘Laat zien wat je waard bent’ staat er op de voorkant. Wow. Na vijf jaar ‘laten zien wat ik waard ben’ is dat dus nu, zo te lezen, gelukt! Ok, men neme dit laatste met een korreltje zout, maar zo voelt het als begeleider af en toe wel.
Ik vind het heel belangrijk om mij te registreren bij een beroepsvereniging, zodat ik scherp blijf. Ik wil voldoen aan de wet, ik wil mij nascholen, bijscholen en contact onderhouden met vakgenoten. Heel graag. Toch lijkt het in ‘coach -en begeleidingsland’ soms te draaien om papieren, pasjes en bewijzen, ongeacht hoe je aan deze documenten komt. SKJ hanteert een zeer strenge selectie. Eén waarbij ik een flinke nascholing heb moeten doorlopen en waarbij ik als ZZP-er nog niet de zekerheid heb dat ik aan alle voorwaarden kan blijven voldoen.
Voordat ik zuur begin te lijken: in het leven is niets zeker. Bewijs dat ik kwaliteit lever heb ik aan pasjes en diploma’s voldoende. Nu komt het, bij iedere cliënt, aan op het bouwen van een goede relatie, waarin de cliënt, maar zeker ook ik (!) kunnen groeien in de vaardigheden en talenten. Ambulant begeleider, trainer, het zijn allebei vakken waarin je in ieder contact met ouders of cliënt leert over de cliënt en jezelf. En er is geen fijner gevoel dan om te weten dat je weer een nieuwe stip op de horizon hebt: je kunt weer verder, je hebt een nieuw doel.
Het is enorm motiverend om in ieder traject de cliënt uit te dagen, nieuwe wegen te verzinnen die leerpunten onder ogen laten komen. Mijn creativiteit kan ik hierin volop loslaten en met mijn ietwat chaotische persoonlijkheid wordt ik hierin ook enorm uitgedaagd. En kinderlijk enthousiast zijn als iets lukt? Dat mag gewoon als je met kinderen werkt… Heerlijk!
Dit gevoel hoop ik nooit meer los te moeten laten. Laat mij dan ook maar lekker bewijzen als dat moet. Ik heb het er graag voor over!