Het is zo grappig om te merken dat mensen verwachten dat het bij ons thuis op rolletjes loopt. Iedereen in onze omgeving weet dat ik werk met kinderen. Ook dat ik een eigen bedrijf in de begeleiding van kinderen heb is bij de meesten wel bekend. En tja, dan krijg je vaak opmerkingen als “toch wel fijn dat je dan je opleidingen nu thuis kan gebruiken!” of “gelukkig mis je het juf zijn dan niet.”
Eh, nou. Als er iets is wat ik kan vertellen is dat:
- Thuis jufje spelen toch ook echt jufje spelen blijft. Ik ben geen juf en ik word geen juf als ik thuis ben. De kinderen weten feilloos de snaren te raken die voor de kinderen in de klas vaak nog verborgen blijven. Al minstens vijftien keer ben ik de tuin in gelopen, zodat ik een van die arme schepsels niet achter het behang zou plakken (“en we zijn aan het verbouwen, dus het kan echt, geen grapje!”).
- Kinderen thuis zichzelf kunnen en durven zijn. En in deze tijd wenste ik gewoon af en toe dat ze dat niet konden. Of niet durfden. Dat ze gewoon even, voor een half uurtje, iemand anders waren. Die luisterde of zo. Probeer maar eens een kind aan het lezen te zetten dat van te voren al heeft bedacht dat hij daar toevallig deze ochtend geen zin in heeft?!
Get the picture? Vast wel.
En dan zijn er uiteraard juffen-meester-ouders die zonder een wenkbrauw op te trekken de dag doorrollen met hun goddelijke koters, paaseieren papier-macheen, kuikentjes handwerken en paasmandjes filigraanvouwen. Daar ben ik jaloers op. Maar waarschijnlijk ben ik jaloers op mijn eigen waanidee, want niemand is perfect. En in de samenwerking tussen ouder en kind (of mens en mens…) kan er op de gekste momenten iets spaak lopen, waardoor de boel zo de lucht invliegt.
Als juf leg je de lat misschien, bij aanvang van een sociaal experiment, direct een stuk hoger. Ik kan je vertellen: die lat is bij mij na week één naar beneden gedonderd en nog niet opnieuw opgehangen. Ik kijk wel even de komende weken en ben blij met hoe het nu gaat. En dat is ook wat ik de komende weken wil delen: onze thuiswerk-ideetjes. Voornamelijk bedacht door de kinderen overigens…