In mijn hoofd

Alles draait ‘gewoon’ door. Nu de scholen deels weer zijn opgestart wordt het zelfs nóg gewoner dan dat het bij ons de afgelopen weken geworden was. Toch vraagt het nieuwe ritme om nieuwe aanpassingen wat zorgt voor onrust.

Ik kan mij verwonderen over de flexibiliteit waarmee kinderen met de telkens veranderende situaties omgaan. We gaan thuis werken? Oh, ok. Mamma en pappa willen de leerkracht zijn? Hmmm, vooruit. Ik mag niet met vriendjes spelen? Ja, ‘dat komt door Corona’. Tegenslag na tegenslag incasseren ze, vaak zonder heel lang morren. Natuurlijk hebben ook zij slechte dagen en kunnen ze spannende dingen spannender vinden dan normaal. En dat begrijp ik.

Maar waarom begrijp ik dat dan niet van mijzelf?

Dit ben ik: Zuchtend en steunend probeer ik samen met mijn echtgenoot een rooster in elkaar te zetten als blijkt dat we naast ons eigen werk ook de kinderen moeten begeleiden met thuiswerk. Vakantie… en we hebben al zo lang samen thuis gezeten en dan hebben ze ook nog eens geen schoolwerk?!  En na de meivakantie moeten ze die-en-die dag naar school? En de opvang dan? En hoe zit jij met die meeting? Kan jij dan thuiswerken?

Afijn, nieuwe aanpassingen zorgen voor onrust. Bij mij dan vooral. Misschien moet ik maar even diep ademhalen. Misschien moet ik deze weken over mij heen laten komen. Misschien gaat het wel gewoon heel goed. Of niet. En in dat laatste geval gewoon zeggen: “ok, dat komt door Corona. Vooruit.”

Misschien moet ik gewoon in tijden van onrust nog íetsje liever zijn voor mijzelf.