Daar waar het ene moment mijn hart van liefde overloopt kan ik het volgende radeloos mijn kinderen bekijken. Terwijl ze eerst een goed overleggende werkgroep leken bij het bouwen van het zoveelste duplohuis was daar een kwartier later niks meer van te zien. Had ik de bovenstaande foto in mijn hart-overlopend-van-liefde moment gemaakt, de foto van een kwartier later had meer op een vuilstort meets boksschool geleken.
Vaak genoeg vraag ik mijzelf af of ze daar nou geen last van hebben. Is dat niet iets heel onhandigs: iedere keer lekker aan de slag zijn om vervolgens elkaar de tent uit te vechten. Je kan toch veel beter gewoon gezellig aan de slag blijven?
Maarja, dan denk ik iets langer en realiseer ik mij dat kinderen net mensen zijn. Hoeveel moeite moeten wij niet doen om ons nèt wat langer in te houden, zodat we een ander niet verzuchten bij een ‘fout’? Hoe vaak draaien wij niet met onze ogen, nemen we net wat eerder afscheid, halen we -nog maar eens- diep adem?
Mijn kinderen zijn heerlijke, gezellige kinderen. Ze hebben alleen de kunst van het ogen draaien, zuchten en iets eerder afscheid nemen nog niet onder de knie. En tsja, dan sneuvelt er wel eens een legohuis.
Een kwartier later spelen ze overigens vaak wel weer gezellig samen.
En daar kunnen wij dan wel weer eens iets van leren.