Na een aantal jaar zoeken is het ons gelukt: een huis waar wij, hopelijk, al onze dromen waarheid kunnen laten worden! Daar tegenover staat dat het niet om de hoek is. We zullen verhuizen naar een andere regio ongeveer een uur van waar we nu wonen. Hoewel wij daar zelf niet tegenop kijken hebben wij natuurlijk drie medebewoners van ons huis die daar -zeker- anders tegenaan kijken. Hoe onze verhuizing verloopt deel ik in mijn blog. Je moet toch èrgens je verhaal kwijt 😉
Voordat er verhuist kon worden moest er nog het nodige aangepast. Op de bovenverdieping waren drie slaapkamers en het liefste wilden wij er vier, zodat iedereen een eigen kamer zou hebben. Daar gaat dus een verbouwing aan vooraf.
Gezien de afstand wilden we zo snel mogelijk een aannemer in de armen nemen. Iedere dag heen en weer om zelf de specialisten aan te sturen zou er gezien gezin en werk niet van komen. Daar heb je dan een aannemer bij nodig om het in goede banen te leiden. De aannemer was eerder dan verwacht gevonden, de taken eerder dan verwacht uitgezet. En dan begint de tijd te vliegen!
Voor wij het wisten liepen we te sjouwen met steenwol, puin, werd de geleende bouwstofzuiger ingezet, hielpen vrienden mee (alweer…). En na twee weken liep het nog steeds op rolletjes. De rolletjes werden wel steeds wat stroever, maar lopen deden ze en dat is genoeg.
Op vrije momenten waren de kinderen aan de beurt. Tenminste: zo voelde dat. De veranderingen konden zij vaak alleen vanaf de zijlijn meemaken. Alle middelen werden ingezet om ze zoveel mogelijk mee te nemen in het proces van verbouwen. We hebben zelfs geblogd voor de meute om ze wat beter te kunnen laten zien wat er aan de gang was en nee… dat is niet onze hobby.
Toch gaat er niets boven zelf kijken bij een verbouwing. Op de rustiger momenten namen we ze mee. Wat heerlijk om de verbazing op de gezichten te zien. De muur is er uit! Hoe moet dat dan als we willen slapen? Het stukje vliering wat al wel af was bij de eerste bezichtiging moest natuurlijk even beklommen worden. En er is duidelijk niks leukers dan je broek vies glijden op een trap met bouwstof (oeps!).
Zelf kijken maakt enthousiaster hebben we gemerkt. Alles wordt ‘echter’ en het zorgt ervoor dat de kinderen, ondanks dat ze er niet vaak bij zijn, wel betrokken blijven bij de plannen. Hen verzekeren dat ze er toe doen is in tijden van drukte des te belangrijker. Hen betrekken in het proces van verbouwen lijkt dat signaal zeker te geven. Gelukkig maar!