Na een aantal jaar zoeken is het ons gelukt: een huis waar wij, hopelijk, al onze dromen waarheid kunnen laten worden! Daar tegenover staat dat het niet om de hoek is. We zullen verhuizen naar een andere regio ongeveer een uur van waar we nu wonen. Hoewel wij daar zelf niet tegenop kijken hebben wij natuurlijk drie medebewoners van ons huis die daar -zeker- anders tegenaan kijken. Hoe onze verhuizing verloopt deel ik in mijn blog. Je moet toch èrgens je verhaal kwijt 😉
Heel fijn was het om te merken dat op de nieuwe school van de kinderen in alles meegedacht werd om de landing in een nieuwe omgeving zo goed mogelijk te laten verlopen. Leerkrachten hebben over het algemeen genomen geen baan waarin je zou kunnen zeggen dat ze het ‘rustig’ hebben. Toen wij merkten dat er zelfs voor de verhuizing wen-afspraken gemaakt konden worden èn dat alle leerkrachten het zagen zitten daar dus extra voorbereidingstijd in te steken, namen wij ons petje af.
De kinderen hadden tijdens de bezichtiging van de school al kennis gemaakt met de (mogelijk) nieuwe leerkracht. Toen wij na inschrijving ook een welkomskaart ontvingen om te komen wennen begon de nieuwsgierigheid te kriebelen. Hoe zou het zijn om op een andere school te zitten?
Er werd volop gefantaseerd tot de uiteindelijke wendag was aangebroken. Groot nadeel was natuurlijk de afstand. Dus… we maken er een feestje van: vroeg opstaan, aankleden en ontbijten in de auto. Het stuitergehalte was natuurlijk nog hoger dan het eerdere stuiterritje bij het ondertekenen van het voorlopig koopcontract. Dus voor ons als ouders hadden wij de mantra “blijven ademen, alles gaat voorbij” (of iets dergelijks) bedacht.
Ook na het vooraf doorspreken van de te nemen stappen die ochtend bleek het handig de stappen nog even te herhalen in de auto. Er werd zo hard gestuiterd dat namen van leerkrachten, volgordes en afspraken waarschijnlijk weg gestuiterd waren uit de schattige hoofdjes op de achterbank. Geen probleem… wat was het ook alweer? Blijven ademen!
In het huis aangekomen werden de schooltassen op de rug gedaan en liepen we naar school, net als alle andere kinderen. Aangekomen werden we gastvrij ontvangen. Tegen alle verwachtingen in haalden de oudste twee diep adem (zoals besproken) en betraden zonder enig gespartel de klas. Zenuwachtig? Jazeker! Maar ze deden het wel. Twee ontzettend trotse ouders achterlatend.
Om twaalf uur konden we twee kinderen weer mee terug krijgen. De derde had besloten dat hij het zo naar zijn zin had, dat hij de gymles ook mee wilde doen. Waarschijnlijk kan iedereen zich wel voorstellen dat dit bericht een tranentrekker was. Het belangrijkste voor ons tijdens de verhuizing is de zachte landing voor onze kinderen. Om te merken dat zij zich, ondanks de zenuwen, prettig voelden op een eerste ochtend op school kan niet beter! Vooral natuurlijk te danken aan de flexibiliteit van het schoolpersoneel: hulde!
De terugreis hadden we niet voorbereid. Dat was een ‘klein’ aandachtspunt tijdens de evaluatie. Na een intensieve, emotionele dag moest er natuurlijk ergens ontlading plaatsvinden. Ohja, iets met ademen 😉