Na een aantal jaar zoeken is het ons gelukt: een huis waar wij, hopelijk, al onze dromen waarheid kunnen laten worden! Daar tegenover staat dat het niet om de hoek is. We zullen verhuizen naar een andere regio ongeveer een uur van waar we nu wonen. Hoewel wij daar zelf niet tegenop kijken hebben wij natuurlijk drie medebewoners van ons huis die daar -zeker- anders tegenaan kijken. Hoe onze verhuizing verloopt deel ik in mijn blog. Je moet toch èrgens je verhaal kwijt 😉
En dan breekt de week voor het verhuizen aan. Na wekenlang klussen is de bovenverdieping zo ver gevorderd dat deze beslapen kan worden. En terwijl ik wekenlang schrijf besef ik mij dat vijf weken heel kort is voor al het werk dat verzet is. Dit natuurlijk met grote dank aan de aannemer die vanaf ’s ochtends vroeg aan het buffelen geweest is.
Toch moet er nog heel wat gebeuren. Verven en behangen zijn we nog niet aan toegekomen en moeten dus wachten tot wij er echt inzitten. Verven op nat stucwerk schijnt niet heel handig te zijn (uit ervaring 😉).
Een dagje klussen met de kinderen zo een week voor de verhuizing was dus best een aardig plan. De kinderen kunnen zich weer wat meer thuis gaan voelen in het huis èn mogen helpen met de klusjes die we speciaal hebben uitgekozen te doen. Wat een romantische gedachte! Nu de praktijk.
Uiteraard willen de kinderen heel graag helpen, zijn ze mega enthousiast over verven en mixen en willen ze starten. Heel graag willen ze starten. Zo graag dat jij nog niet eens de eerste zin over je lippen hebt gekregen en je al een stel met witsel besmeurde wezens over je houten vloer ziet rollen. Ok. Overdreven dit beeld, maar zo voelt het wel in je nieuwe huis!
We startten de instructie met de ‘stop, denk, doe’ methode. Een heel leerzaam aspect tijdens het klussen. Ook voor pappa’s en mamma’s zijn wij er in eerdere weken achter gekomen. Stop voordat je begint, denk er over na wat er moet gebeuren en wat je nodig hebt en ga daarna aan de slag. Dit besprak ik met mijn twee jongsten terwijl zij naar de -nu nog gele- muur van twee bij drie meter staarden. Na mijn korte uitleg over verf rollen kwam de eerste vraag: “mag ik op de trap?” Toch startten we met elkaar en zijn we zelfs gezamenlijk geëindigd, in relatieve harmonie. Op een aantal ruzietjes tussen de twee jongsten na, die elkaar ook zonder klussen geregeld in de haren vliegen. De kinderen mega trots, zoals we hadden gehoopt, de klussen voor het grootste deel geklaard. Terug in de auto was het heel stil op de achterbank. Klussen doet een hoop met je. Dat wisten wij al wel. Ook de kinderen lopen op het tandvlees. Tijd om te verhuizen.