Na een aantal jaar zoeken is het ons gelukt: een huis waar wij, hopelijk, al onze dromen waarheid kunnen laten worden! Daar tegenover staat dat het niet om de hoek is. We zullen verhuizen naar een andere regio ongeveer een uur van waar we nu wonen. Hoewel wij daar zelf niet tegenop kijken hebben wij natuurlijk drie medebewoners van ons huis die daar -zeker- anders tegenaan kijken. Hoe onze verhuizing verloopt deel ik in mijn blog. Je moet toch èrgens je verhaal kwijt 😉
De dag van het verhuizen brak aan. En daar gingen we de rollercoaster in. Heel vroeg de wekker, zo snel mogelijk de kinderen in de auto en gaan. Heel bewust hebben we van te voren bij deze dag stilgestaan. Wat is een handige tactiek voor de kinderen: meehelpen met inladen? Samen vertrekken? Wij hebben gekozen voor een ander plan.
We wilden met onze drie schatjes de verhuizers niet in de weg lopen. Aangezien verhuizers (hoop je) als een geoliede machine werken heb je daar geen drie engeltjes bij nodig die ronddartelen door de gangen waar jij net met je buffetkast langs moet manoeuvreren. Het plan was dus als volgt: uiteraard wilden de kinderen de verhuiswagen zien en misschien de eerste dozen ingeladen zien worden. Daarna zou ik met de kinderen echter zo snel mogelijk vertrekken, zodat ze niet het lege huis perse zouden moeten ervaren. Heel lief werden we uitgezwaaid door de overburen en was het in de auto natuurlijk een gek gevoel. We zouden echter ook als eerste aankomen en het huis klaar gaan maken voor de spullen: kinderen met een missie! Lets go!
Natuurlijk loopt een verhuisdag anders dan dat je had gepland. Tegenvallers horen daarbij. Natuurlijk geeft dat dan net dat extra beetje stress waar je niet op zit te wachten. Gelukkig hadden we een plan en hebben de kinderen zich daar naadloos aan gehouden. Gelukkig had ik de kinderen al voorbereid dat ik niet de vrolijkste zou zijn. En bovenal: gelukkig hadden we heel veel lieve hulp die ervoor zorgden dat het huis, zo goed en zo kwaad dat kon, schoon en leefbaar was.
Toen de verhuizers aankwamen, de spullen werden neergezet en uitgepakt waren de kinderen druk met helpen en was er zelfs ruimte voor een wandeling naar de kinderboerderij. Voor het avondeten konden we zowaar zeggen dat er een leefbare situatie was ontstaan! En dat terwijl de stukadoor ’s ochtends nog had staan smeren…
Het oude huis? Dat waren we met alle nieuwe indrukken zelfs een beetje vergeten en dat maakt het betreft de emoties wel makkelijker. Wanneer zouden die eigenlijk komen?