Verliezen ben ik nooit goed in geweest. Nog steeds niet. De drang om te winnen is erg groot. Als kind bracht dat woede aanvallen met zich mee. Menig spelbord vloog door de lucht.
Nu heb ik nog steeds datzelfde gevoel bij spellen. Daarnaast kan ik ook de humor er van inzien: nee, het is uit het verband gerukt dat ik mij daar zo druk om maak. Nee, de spelborden hoeven niet door de lucht. Daar waar het vroeger een obstakel was in mijn gedrag is het nu een subtiele, grappige ervaring om dit fanatisme te voelen.
Het heeft ook te maken met een groot rechtvaardigheidsgevoel: je hebt eerlijk, niet eerlijk, zwart en wit. Kinderen leren gaandeweg dat er ook zoiets als grijs bestaat. Dat niet alles “waar” of “niet waar” is.
Een mooi artikel om door te lezen hierover is Zwart – Witdenken | griet langedock, kinder- en gezinscoach . Gelukkig heb ik dit kunnen leren. En met mij zoveel andere kinderen! Dan mag er in het leerproces best af en toe eens een spelbord rondvliegen.