Voor sommige situaties heb ik al een aantal jaar ‘vaste reacties’. Zo ben ik (maar met mij veel pedagogisch professionals) veel voorzichter omgegaan met situaties waarbij kinderen toenadering zoeken. Op schoot zitten, een aai over de bol, een hand op de schouder, geloof het of niet: ik denk er vaak extra bij na.
Kinderen, en zeker jonge kinderen, zoeken automatisch veel toenadering en bevestiging. Deze bevestiging kan met woorden zijn, maar hoe jonger, hoe lijflijker. Voor mij als professional een reden om een vaste reactie te bedenken. Ik wil het kind niet ‘verstoten’, maar ook niet alles ‘zomaar’ toestaan.
Zo vraag ik toestemming aan kinderen om hen op schoot te nemen in de kring of te helpen bij het knippen: “mag ik je hand vasthouden om te helpen?”. Simpele aanpassingen die het mogelijk voor de kinderen veiliger maken. Ook mijn reactie op kusjes: “dat is lief, maar kusjes zijn voor pappa/mamma/opa/oma….” is gestandaardiseerd.
Met de professionele pet op een hele verstandige reactie. Met mijn ‘moederpet’ op soms met een snikje in mijn hart.