Meten is weten, zeggen ze altijd. En dat is, deels, ook zeker waar. Mijn man lacht zich een bult als hij dit leest: ik meet niet graag… en wij klussen veel, dus jullie kunnen raden waarom hij lacht.
Het probleem met mensen is, dat ze soms dènken dat ze iets meten, maar ondertussen het eigen oordeel laten bepalen wat ze van de ander denken.
We vergelijken constant en stoppen elkaar, bewust en onbewust, in hokjes. Hij doet altijd dat, dus hij zal wel ….
Kinderen doen niet anders. Ze kijken naar hun omgeving en leren hier heel erg veel van. Helaas wordt het zelfinzicht, de zelfkennis en de zelfwaardering maar al te vaak negatief beïnvloedt door wat ze in de ‘buitenwereld’ zien. Er daar doen wij zelf natuurlijk net zo kneiterhard aan mee. Tegenwoordig is dat wat je ziet ook nog eens niet altijd te vertrouwen.
Nu we tegen de Kerst aanlopen zou ik het een mooie kerstgedachte vinden mij bewuster te zijn van mijn eigen oordelen en meningen. Hoe breng ik dit over aan mijn kinderen en hoe kan ik hen dan weer bewust maken dat er in ons hoofd nog een hele wereld is waar exact en feitelijk meten niet altijd van toepassing is?
Een interessante kwestie mijns inziens. En ook eentje die de wereld misschien wel een stukje beter en mooier zou kunnen maken. Daar ga ik mijn best voor doen.