Natuurlijk leuk om een kijkje in de keuken te hebben in het leven van een ander. Zeker wanneer het gaat om zwangerschap en opvoeden als ouder. Want hoewel ik ondertussen meer dan 150 kinderen de afgelopen 10 jaar in de klas heb gehad: opvoeden als ouder is echt andere koek! Mijn belevenissen schrijf ik graag op. De hoogtepunten, maar ook de mindere momenten… hopelijk veel plezier met mijn ervaringen!
Aandacht verdelen
Ze is er! Begin januari is onze derde spruit ter wereld gekomen. Supertrots zijn we. En wij niet alleen, ook de grote broers zijn erg onder de indruk van de baby. Het is prachtig gezien te hebben hoe de twee de eerste week totaal anders met de veranderingen om zijn gegaan. Terwijl de jongste zich opwierp als ‘kraamzorg de tweede’, schoof de oudste het liefste stilletjes naar zijn kamer om op te gaan in de wondere wereld van lego.
Ook het aanpassen aan de nieuwe situatie benaderen ze op een andere manier. De jongste hobbelt vrolijk verder, zonder ook maar op of om te kijken. Ja, er is een baby bij… “so what?” lijkt hij te denken. Zijn verjaardag was ook in februari en flierefluitend doorstond hij de geboorte van zijn zus, zijn verjaardag en zijn eerste schooldag. Hij kijkt –nog steeds- niet op of om.
De oudste heeft de kat uit de boom gekeken. De eerste dagen was zijn lego veel belangrijker, maar toen vervolgens de baby leek te blijven begon hij ook aandacht te besteden aan zijn kleine zus. En wat blijkt: zo’n baby is best leuk. Ook hij stormt nu naar de wieg of box als er ook maar een piepje klinkt om te kijken of er misschien een speen, fles, luier of aai nodig is. Ja, die kleine heeft het goed geregeld.
Maar waar zijn wij in het verhaal gebleven? De pappa en mamma?
Gelukkig zijn de eerste weken voorbij. De periode waarin je een heel fragiel ukje in je armen houdt. Ik voelde mij, net als bij de jongens, een olifant in een porseleinkast. Wat is dat klein en breekbaar! Madame is nu al een stuk steviger en hoewel we uiteraard met de allergrootste zorg ons kleintje behandelen ziet ze er nu in ieder geval niet meer uit alsof haar hoofd er ieder moment af kan vallen.
Drie is echter een heel ander verhaal dan twee. Zoals je in het voorgaande hebt kunnen lezen reageren de broers niet alleen heel anders op hun zus, ook zus moet in de tussentijd voorzien worden van haar natje en droogje. Drie kinderen met drie totaal verschillende behoeften is jongleren. En jongleren is best even oefenen. Nu na een goeie zes weken beginnen we een ritme te vinden. Langzamerhand kunnen we steeds bewuster keuzes maken om de aandacht te richten op het kind wat het op dat moment ook echt even nodig heeft.
Renden we in het begin achter ieder brandje aan om het te blussen, we merken nu dat we de brandjes af en toe weer voor zijn. We hebben de tijd om een ruzie tussen de twee oudsten aan te zien komen en tijdig in te grijpen. Een potje voetbal beloven en vergeten door een luier, huiluurtje of fles die er tussendoor gefietst moet worden, gebeurd steeds minder. Alleen de energie om al-tijd te voetballen ontbreekt nog wel eens.
Wat het mooiste is nu de aandacht weer verdeeld kan worden? Rust! Er komen steeds meer momenten dat iedereen zijn eigen ding kan doen. Ons gezinsleven wordt steeds meer voorspelbaar. Nu nog de energie om met elkaar dingen te ondernemen. Maar met de rust die nu heerst, heb ik zeker het vertrouwen dat dat ook wel komt!