Meivakantie is normaal tijd waarin je de eerste zonnestralen pakt, een fietstocht maakt, een eerste waterspeeltuin bezoekt, met blote benen over het strand paradeert. Nu niets van dat alles en dat maakt het heel gek. Het schoolwerk is dan wel even aan de kant, maar dan merk je pas dat het schoolwerk ook de nieuwe regelmaat was geworden.
Geen Koningsdag, geen Bevrijdingsdag. Iedere dag is een gewone dag. Dezelfde als gisteren en ik begin de tel een beetje kwijt te raken.
De kinderen hebben dat natuurlijk ook, alleen hebben zij een magisch meganisme. Ik irriteer mij kapot dat alles hetzelfde is, dat ik de deur niet ‘zo maar’ uit kan gaan. Ik bekijk wat er allemaal niet kan. In tegenstelling tot de kinderen!
De kinderen vermaken zich iedere dag kostelijk. Geen schoolwerk? Dan gaan ze bouwen, knutselen, koken, met water frotten, lamlendig op de bank hangen, om snoepjes zeuren, helpen, met de auto’s spelen, tikkertje, stoeien, klussen, knuffelen, tekenen, lezen, met de lego, fietsen met vriendjes, met de zandbak, met de playmobil… en om vijf uur zitten ze lekker even voor de televisie.
Irriteren doen ze heus ook wel. Aan mij, aan mijn man, aan schoolwerk. Het weerhoudt ze alleen niet om in beweging te komen en bezig te zijn.
Terwijl ik in mijn hoofd alleen maar bezig ben met restricties en onmogelijkheden zoeken zij overal de mogelijkheid. Deze vakantie heb ik nog heel wat te leren.