De scholen zijn, voor sommigen al een aantal weken, weer begonnen. Voor mij altijd weer een reality-check van hoe snel de tijd gaat als je het naar je zin hebt. Ondanks de beperkingen van Corona weten wij ons prima te vermaken. En zoals velen anderen zijn wij ook er even tussenuit geweest, dus zelfs het ‘echt even weg’ gevoel hebben we ervaren.
En dan dus die terugkeer naar de gewone gang van zaken. School, opvang, werk, huishouden. En eigenlijk blijkt dan het ‘Corona-jaar’ gelijk aan een normaal jaar. We doen, net als ieder ander nieuw schooljaar:
- We discussiëren hoe vroeg de wekker moet en kibbelen standaard over dat ene kwartier (“dan heb je net nog even wat ruimte als het niet loopt”).
- We maken stiekem in de weekenden nog veel te veel vakantie-achtige-afspraken, zodat je nog niet helemaal hoeft te geloven dat de vakantie voorbij is.
- We hebben alle schoolspullen verzameld en zijn nu op zoek naar de dingen die op het lijstje stonden, maar die we vergeten zijn aan te schaffen.
- De lange broeken gaan regelmatig al weer aan en wat blijkt… een paar maanden geen lange broek aan en alles is op eens een ‘hoog water’ exemplaar geworden.
- Het einde van de week is gaat op het tandvlees. Alle nieuwe indrukken eisen hun tol.
Het lijkt bijna normaal! En zoals elk jaar geniet ik ook weer van deze beslommeringen. Hoe lekker vakantie ook is, hoe heerlijk ik het ook vind mijn kinderen om mij heen te hebben, ik vind het ook heel fijn mijn eigen werk weer te kunnen oppakken en dat voor mij zelf te hebben. Om dan uiteraard na twee weken reikhalzend uit te kijken naar de volgende vakantie