Hoewel dit artikel niet door iedereen gelezen kan worden, is dit wel een vraagstuk waar ik ook regelmatig tegen aan loop.
Er zijn een heleboel redenen om te willen labelen:
- om handvatten te krijgen om te leren omgaan met lastig gedrag van je kind;
- om het gedrag van je kind te kunnen verklaren
- om binnen de vergoede zorg of het onderwijs de hulp te kunnen krijgen die je nodig hebt
Dat zijn geen kleinigheden. Zeker een goede reden voor een diagnose. Toch kan je je afvragen of jij, in jouw kring van dierbaren, niet iemand hebt die jou misschien een handje kan helpen met het lastige gedrag van jouw kind? Of dat jij zelf, met de geweldige, uitgebreide kennis die jij als ouder hebt, het gedrag van jouw kind misschien wel (deels) kan verklaren?
Een diagnose stellen is een soort eindstation in mijn beleving, maar dan? Bij de pakken neer zitten is geen optie: er valt genoeg te beleven, ook met diagnose.
Dus: probeer, denk, kies bewust, vraag, puzzel, probeer nog eens, praat, vraag hulp, denk nog eens, help, puzzel verder, verzin en blijf het altijd proberen. Een mens is niet zomaar ‘klaar’ of ‘af’ of ‘gediagnosticeerd’. Een mens heeft altijd, altijd wat te leren!