Na een aantal jaar zoeken is het ons gelukt: een huis waar wij, hopelijk, al onze dromen waarheid kunnen laten worden! Daar tegenover staat dat het niet om de hoek is. We zullen verhuizen naar een andere regio ongeveer een uur van waar we nu wonen. Hoewel wij daar zelf niet tegenop kijken hebben wij natuurlijk drie medebewoners van ons huis die daar -zeker- anders tegenaan kijken. Hoe onze verhuizing verloopt deel ik in mijn blog. Je moet toch èrgens je verhaal kwijt 😉
Wat heb ik daar makkelijk over gedacht en wat bleek dit lastig! Afscheid nemen begint -blijkbaar- direct. Als ambulant werkende leek het mij logisch dat ik afscheid zou nemen: dat doe ik na ieder traject en dit heeft een natuurlijk verloop zou je kunnen zeggen. Ik neem gedurende een jaar vele malen vaker afscheid dan een gemiddelde werknemer.
Mijn kinderen hebben daar minder oefening in en zijn nu op een leeftijd dat ze meer aangesloten zijn bij clubjes. Dat dit lastig voor ze zou zijn wisten we natuurlijk al. En dat was het ook. Gelukkig zijn er anderen die dan het afscheid een stuk makkelijker maken.
Omdat we de stap van de verhuizing wat rustiger wilden laten verlopen hadden we van te voren gepland om deze hobby’s eerder stop te zetten. De planning was om in februari over te gaan, dus stoppen rond de jaarwisseling is dan een goed moment. In overleg met de kinderen hebben we dit vastgesteld en waren ze akkoord. Totdat dan echt de laatste training aanbreekt of een laatste wedstrijd wordt gespeeld (december… koud… mamma was blij dat dit even de laatste was).
De fantastische voetbalclubmaatjes gaven knuffels en zelfs een gepersonaliseerd cadeautje. Afscheid van de drummeester na anderhalf of twee jaar. Er vloeiden tranen, tuurlijk. En daarna de neuzen weer dezelfde kant op: op naar het avontuur.
Wat ben ik blij dat we de keuze maakten de momenten van afscheid wat te verspreiden. Zo hebben de kinderen, merkbaar, enige hersteltijd en kunnen ze daarna weer iets nieuws aan. Tijd nemen voor dit soort emotionele momenten hoort er voor een kind net zo goed bij als voor een volwassene. En tijd nemen we. En meer als het nodig is.
Bij afscheid hier horen ook voorbereidingen voor de nieuwe start daar. En hoewel afscheid nemen veel energie kost lijkt die nieuwe start voor mij ook geen kleinigheid. Na een flink intensieve periode van afscheid gaan we nu opbouwen, wennen, nieuwe mensen leren kennen. Dat kost ook energie en echt weten wat we er voor terugkrijgen doen we niet. Dat maakt het spannend en voor mij misschien wel de grootste hobbel. Voor de kinderen daarentegen niet: er wordt vol enthousiasme gepraat over de nieuwe school. Even geen naschoolse opvang, want er is geen plek, vinden ze ook geen probleem.
Zal het enthousiasme in de nieuwe situatie het bitterzoete weg laten ebben? We hopen het van harte. Op naar een nieuw avontuur!
Word vervolgd…