Wat kan ik mij soms irriteren aan het luistergedrag van kinderen! Het terloopse ‘huh?’ of ‘wat?’: mijn haren gaan er recht overeind van staan!
‘Waar maak je je druk om?’ zou je zeggen. En dat is waar. Het zijn kinderen. Ik krijg ook niet alles mee wat anderen zeggen, dus waarom de irritatie?
Eigenlijk denk ik dat mijn irritatie niet eens zozeer naar het individuele kind toe is, maar eerder naar alle afleiding die wij ze voorschotelen. Een irritatie naar mijzelf toe zou je kunnen zeggen. Wij hebben thuis verschillende klussen te doen, waar we de kinderen hulp bij vragen. Op school vraag ik ook veel van de kinderen: (drie of meer) dubbele opdrachten (‘pak je potlood, leg je chromebook weg’), concentratie, verwerking en aandacht als ik praat.
Vragen wij niet teveel van onze kinderen óf zijn kinderen te veel gewend om afgeleid te raken?
Uiteraard zal het niet zo zwart-wit zijn als hier gesteld. Wel ben ik er van overtuigd dat beiden met elkaar te maken hebben en elkaar in stand houden. De afleiding van de buitenwereld en de verwachtingen van volwassenen zijn enorm. Wat kúnnen we vragen van kinderen met al deze nieuwe (!) uitdagingen?
En dan is het aan mij om diep adem te halen, te glimlachen en te zeggen: “Huh? Je bedoelt ‘wat zeg je?'” en de herhaling in te zetten. Gewoon. Herhalen. Met een glimlach.