Veel kinderen die ik begeleid lopen er tegenaan dat zij de gevoelens die ze hebben nog niet kunnen verwoorden of uitleggen aan anderen. Logisch. Als kind moet je dit leren en zoals bij elk leren: bij de een gaat het sneller dan de ander.
Uiteraard heeft het ook te maken met voor welke uitdagingen je als kind komt te staan. Vinden je ouders het bijvoorbeeld lastig om over gevoelens te praten, dan zal jij dit vaak ook lastiger vinden. Je hebt immers een voorbeeld nodig om van te leren hoe “het” hoort.
In mijn begeleiding zijn gedachten en emoties een vast onderdeel van gesprek. Wat ik daar vaak bij gebruik is een tekening van een lijf, een ‘poppetje’, waarin de kinderen aangeven waar de gevoelens die ze hebben precies zitten. Soms zitten gevoelens door je hele lijf en voelt je hele lijf strak of juist warm.
Waarom is dit voor mij zo belangrijk? Omdat kinderen op deze manier de connectie tussen de gevoelens die ze hebben en de reactie van het lijf leren. Ze herkennen hierdoor eerder welke gevoelens ze ervaren en kunnen hier dus beter en opener over communiceren. Het is een stuk makkelijker om te vertellen wat je voelt als je weet wat je voelt!